Het leven kan soms gek lopen. Ik had nooit verwacht dat ik met jonge kinderen zou gaan werken – laat staan dat ik workshops zou organiseren. En toch is dit precies het werk waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Na ruim acht jaar voor de klas te hebben gestaan en met pubers te hebben gewerkt, stapte ik over naar de bso. Eigenlijk als bijbaan naast mijn eigen praktijk, toen nog als coach en voedingsadviseur voor volwassenen.
En zo stond ik niet meer voor de klas, maar deed ik ineens stopdans met een groep kinderen. Ze dansten, zongen, lachten. En ik? Ik voelde me zo vrij. Zij keken niet kritisch. Zij keken met verwondering en zonder oordeel. Het raakte iets diepers in mij: een herinnering aan vrijheid, spelen en gewoon mogen zijn. Werken met kinderen heelde een stuk van mijn eigen innerlijk kind.
Weinig ruimte voor mij
Misschien raakte het me zo, omdat ik als kind niet altijd die ruimte voelde. Ik groeide op met een broer met een zware vorm van klassiek autisme en ouders die emotioneel niet beschikbaar waren. Er was weinig ruimte voor gevoel en emoties. Als ik iets wilde delen, werd het vaak weggewuifd of gebagatelliseerd.
De vrijheid om mijzelf te bewegen, om mijn binnenwereld te uiten, ontbrak. Ik had behoefte aan veiligheid en verbinding, maar vond dit niet altijd. Mijn ouders droegen de last van de zorg voor mijn broer, terwijl mijn vader daarnaast fulltime werkte als politieagent. Er werd vooral gedaan wat nodig was om een gezin draaiende te houden – voelen wat er écht speelde, lukte vaak niet.
Terugkerende patronen
In mijn volwassen leven kwam ik dezelfde patronen opnieuw tegen. Alsmaar doorgaan en het gevoel hebben te moeten presteren. Ik hield alle ballen in de lucht en wilde het goed doen voor iedereen. Dit uitte zich in: pleasen, perfectioneren en mezelf wegcijferen. Het liet me zien hoe diep patronen uit je jeugd kunnen doorwerken in volwassen worden.
Echt aanwezig zijn
Op de bso zie ik veel kinderen die zich aanpassen, stilvallen of juist overschreeuwen. Soms voelt het alsof ze gewoon worden ‘afgeleverd’, zonder dat iemand écht naar ze kijkt. Ik begrijp de complexiteit van het huidige systeem en dat het voor ouders bijna onmogelijk is om altijd thuis te zijn. Tegelijk zie ik wat dit met kinderen doet: de vele prikkels en het constante schakelen kunnen ervoor zorgen dat ze zich onrustig voelen, sneller overprikkeld raken en minder stevig in zichzelf staan.
Juist daarom is het zo krachtig om er wél te zijn. Met aandacht en volledige aanwezigheid. Kinderen laten ons zien dat volwassen worden niet betekent dat je jezelf moet verharden, maar dat je juist mag leren écht aanwezig te zijn.
Buiten de kaders
Als ik samen met de kinderen dans, adem of kinderyoga doe, zie ik hun schouders zakken. Hun systeem en zenuwstelsel komen tot rust en er ontstaat echte verbinding. De bso is voor mij geen eindbestemming, maar een tijdelijk kruispunt. Via Bewust & Wijs begeleid ik kinderen om hun kracht en expressie terug te vinden en om ze thuis te laten komen bij zichzelf. Buiten de kaders van het systeem en van al het moeten.
Het kind in ons
Wat we als kind misten, dragen we vaak nog steeds met ons mee. Soms zichtbaar, soms stil verborgen. Dat deel van ons – het innerlijk kind – verlangt nog altijd naar veiligheid, vrijheid en verbinding. Het is precies dat deel dat me steeds weer herinnert: werken met kinderen gaat niet alleen over hen, maar ook over onszelf.
Kinderen nodigen mij uit om te herinneren hoe het voelt om vrij te zijn, om te spelen, om gewoon te mogen bestaan. En telkens opnieuw leer ik: volwassen zijn gaat niet over harder werken of meer moeten. Het gaat over thuiskomen bij onszelf.
Reactie plaatsen
Reacties